ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΚΥΛΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ ΠΟΤΕ

Μόλις άνοιξα τα μάτια μου και βυζαίνω τη μαμά μου που μυρίζει πολύ όμορφα. Τα άλλα δύο αδελφάκια μου χασμουριούνται και βυζαίνουν και αυτά. Ξαφνικά δύο χέρια, με αρπάζουν απότομα και με απομακρύνουν από τη μαμά μου. Μία πόρτα ανοίγει και προσγειώνομαι πάνω σε πλαστικές σακούλες που μυρίζουν άσχημα. Η πόρτα ξανακλείνει. 5-6 φορές ανοίγει και άλλες σακούλες με σκουπίδια πέφτουν πάνω μου. Ενα βρωμερό υγρό από σάπια φρούτα με περιλούζει. Σε λίγο σκοτεινιάζει, Φωνάζω, κανείς δεν έρχεται. Πεινάω Μετά εξαντλημένη από τις φωνές κοιμάμαι. Ξυπνάω από ένα δυνατό θόρυβο. Εχει ξημερώσει. Φοβάμαι πολύ. Βάζω τις φωνές. Ο θόρυβος πλησιάζει. Εγω φωνάζω δυνατότερα. Η πόρτα του σκουπιδοντενεκέ ανοίγει και κάτι γλυκά μάτια με κοιτάζουν με απορία. <<Τι κάνεις εσύ εκεί, με ρωτάνε>> Δύο τρυφερά χέρια που μοσχομυρίζουν παραμερίζουν τις βρωμερές σακούλες και με βγάζουν προσεκτικά έξω. Μία ζεστή αγκαλιά. Δίπλα ένα γέρικο καφέ σκυλάκι που πήγαινε τη βόλτα του μαζί με την Εμυ. Μη φοβάσαι μου ψιθυρίζει, είσαι ασφαλής τώρα. Εγω θα σε φροντίζω και θα σε κάνω να ξεχάσεις αυτή τη νύχτα. Κάνω μπάνιο για πρώτη φορά και κοιμάμαι στη ζεστή αγκαλιά μέχρι που με ξυπνάει ένα μπιμπερό με χλιαρό γάλα. Είμαι μόλις δύο εβδομάδων και έχω ήδη γνωρίσει τη σκληρότητα αλλά και την τρυφερότητα των ανθρώπων.

Μεγαλώνω και ζωηρεύω. Είναι καλοκαίρι και περνάω την περισσότερη ώρα μου έξω στον κήπο όπου μπορώ να λερώνω όπου θέλω και να κάνω αταξίες. Η νέα μαμά μου μου μαθαίνει πράγματα, εντολές και παιγνίδια. Γνωρίζω τα άλλα σκυλιά της οικογένειας, τον Αξελ ένα γέρικο άσπρο λυκόσκυλο, πρώην αδέσποτο, τη Φαίδρα ημίαιμο λυκόσκυλο 8 χρονών που την βρήκαν κουτάβι σφηνομένη σε έναν υπόνομο, τη Ζιζίκα ένα κανελι ημίαιμο πολύ γέρικο με κακοήθη όγκο στο στομάχι και καλαζάρ και τον Ιντεφιξ 3 χρονών, καθαρόαιμο Γουέστι και αυτόν πρωήν αδέσποτο. Στην οικογένεια είναι ακόμη 3 γάτες Φοίβος, Ρούκου και Φελίξ που δεν με χώνευαν στην αρχή αλλά τώρα είμαστε οι καλύτεροι φίλοι.

Οταν έχω κάνει πιά όλα μου τα εμβόλια η μαμά Εμυ μου λέει μιά μέρα ότι θα προσπαθήσει να βρει νέα οικογένεια για μένα γιατί εδώ που είμαι, δεν έχω την προσοχή που μου αξίζει και ότι θα πάω κάπου καλύτερα. Στενοχωριέμαι αλλά έχω εμπιστοσύνη στη μαμά μου. Βάζει μία όμορφη φωτογραφία μου στην εφημερίδα και στα περιοδικά αλλά ούτε ένας δεν ενδιαφέρεται. Δεν πειράζει μου λέει θα προσπαθήσουμε και αλλού. Μου εξηγεί ότι είναι δύσκολο να διαλέξουν ένα μαύρο μεγαλόσωμο κουτάβι και γράφει ότι είμαι καλή με τα άλλα σκυλιά, με τις γάτες, ότι δεν λερώνω πιά μέσα, περπατάω στο λουρί, μπαίνω στο αυτοκίνητο και ότι είμαι αξιαγάπητη.

Είμαι πιά 7,5 μηνών όταν η Γιολάντα από το Βέλγιο αποφασίζει να με υιοθετήσει. Γίνεται ο έλεγχος στο σπίτι της και αφού κρίνεται κατάλληλη για την υιοθεσία μου αποφασίζεται να φύγω για τα ξένα με κάποιο φορτηγό που θα έφτανε στο Βέλγιο μετά από 2,5 μέρες. Η μαμά μου έκλαιγε όταν με πήγε στο φορτηγό, αλλά μου εξηγούσε ότι έπρεπε να πάω στη νέα μου οικογένεια, όπου θα ζούσα καλύτερα, γιατί εκείνη έπρεπε να ανοίξει την πόρτα της στο επόμενο που θα είχε ανάγκη.

Μέσα στο φορτηγό ήταν ωραία γιατί είχα χωριστό διαμέρισμα όπως και τα άλλα σκυλιά, συντροφιά με δύο κουτάβια μικρότερα από μένα, ήλιος και αέρας έμπαιναν από τα παράθυρα, κάτω είχε πριονίδι για να λερώνουμε και δεν φοβόμουν καθόλου γιατί ήταν και άλλα σκυλάκια που πήγαιναν και αυτά στις νέες τους οικογένειες.

Μετά μπήκαμε σε ένα πλοίο, η θάλασσα μύριζε όμορφα, ένας κύριος ήρθε μας καθάρισε, μας τάισε και μας πότισε και μετά κοιμηθήκαμε ώσπου το πλοίο έφθασε σε ένα λιμάνι που το έλεγαν Ανκόνα. Εκεί ακούσαμε δυνατές φωνές και φασαρία και όταν άνοιξε η πόρτα μετά από πολλές ώρες ήρθαν και μας πήραν κάτι άνθρωποι με στολή και μας πήγαν σε μία φυλακή με κάγκελα και άλλοι άνθρωποι έρχονταν και φώναζαν και μας εξέταζαν ξανά και ξανά.

Εμείς που είμασταν 102 σκυλιά πολύ περιποιημένα, υγιέστατα και πεντακάθαρα καθόμασταν στα κάγκελα και φωνάζαμε και περιμέναμε τις οικογένειες μας που θα έρχονταν να μας πάρουν από τη φυλακή. Κάποια μέρα ήρθαν και πήραν τρία σκυλιά και τους άνοιξαν την κοιλιά για να δουν άν είχαν ναρκωτικά. Εγώ κρύφτηκα πίσω από μία ντουλάπα. Μας είπαν ότι είμαστε παράνομα σκυλιά γιαυτό και θα μέναμε για πάντα στη φυλακή. Φοβόμουν και κρύωνα. Σταμάτησα να τρώω μήπως και έρθει η μαμά Εμυ να με πάρει πίσω.

Και πραγματικά ήρθε. Καθόταν όμως έξω από τα κάγκελα και έκλαιγε ασταμάτητα. Οι άνθρωποι που με πρόσεχαν δεν την άφηναν να μπει μέσα να με δει. Αλλές δύο φορές ήρθε αλλά πάντα έξω από τα κάγκελα και μου φώναζε ότι θα κάνει τα πάντα για να φύγω από κει μέσα. Εν τω μεταξύ μου ήρθε περίοδος και όλα τα αρσενικά σκυλιά με κυνηγούσαν από πίσω. Τρόμαξα πολύ και προσπαθούσα να κρυφτώ στη γωνία αλλά δεν με άφηναν. Μετά με πήγαν σε έναν κύριο με άσπρη ποδιά που με κοίμησε και όταν ξύπνησα πονούσα πολύ. Σιγά σιγά έγινα καλύτερα αλλά δεν ήθελα να είμαι πια με τα άλλα σκυλιά. Απομονώθηκα. Ηθελα να πάω στην οικογένεια μου.

Ημουν πολύ δυστυχισμένη, φοβόμουν όλη την ώρα και έτρεμα. Οι μήνες περνούσαν και έπαψα πια να ελπίζω. Ο καιρός περνούσε. Ηρθε το καλοκαίρι., ο χειμώνας και μετά πάλι το καλοκαίρι. Κάποιες Ιταλικές οικογένειες έρχονταν αλλά διάλεγαν πάντα άλλα σκυλιά να πάρουν πιο μικρά, πιο χαριτωμένα και όχι μαύρα. Κοιτούσα με τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα, με λαχτάρα και αγωνία, μήπως με διαλέξουν για να φύγω από την φυλακή.

Ενάμισυ χρόνο έμεινα στην αφιλόξενη φυλακή της Ανκόνα, όμηρος για κάτι που δεν έκανα ποτέ. Μάθαινα ότι γίνονται έρευνες από που ξεκινήσαμε και που πηγαίναμε. Η Ιντερπόλ έκανε έλεγχο στις Γερμανικές και Βελγικές οικογένειες που μας περίμεναν για να επιβεβαιώσει την ύπαρξή τους.. Μας είπαν ότι πηγαίναμε για πειράματα, γούνες και κολλαγόνα. Εμείς φωνάζαμε ότι δεν ήταν αλήθεια, γιατί αυτοί που μας έσωσαν και μας πρόσεχαν στην Ελλάδα, ήταν άνθρωποι με ήθος και ευπρέπεια, άνθρωποι που έδιναν τη ζωή τους για να βελτιώσουν τη δική μας ζωή. Μετά η πολύκροτη υπόθεση της Ανκόνα πήγε στον Ελληνα ανακριτή και το πόρισμά του βοήθησε την Ιταλική δικαιοσύνη να αποφασίσει. Επιτέλους, αθώοι εμείς και οι οικογένειές μας, είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε το ταξίδι που σταμάτησαν οι <<ζωόφιλοι>> που μας έριξαν στην κόλαση των Ιταλικών κυνοκομείων για ενάμισυ χρόνο..

Οι <<ζωόφιλοι>> που μας καταδίκασαν σαυτή την 16μηνη ομηρία, δεν ήρθαν ούτε μία φορά να δουν την κατάστασή μας. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την ευημερία και την ευζωία μας. Για αυτούς είμαστε παράπλευρες απώλειες σε έναν πόλεμο που δεν έχει τέλος, σε έναν πόλεμο και ένα κυνήγι μαγισσών με τελικό αποδέκτη τα αδέσποτα της Ελλάδας!!!!!! Ακόμη και τώρα προσπαθούν να μπλοκάρουν, με διάφορα μέσα, την αναχώρησή μας.

Εδώ τελειώνει η ιστορία της Γιάρας, ενός σκύλου από τα εκατοντάδες αδέσποτα της Ελλάδας, που έφθασε ένα βήμα πριν τον Παράδεισο, σε ένα ταξίδι που δεν τελείωσε ποτέ.

Τώρα η υπόθεση είναι στα χέρια της ελληνικής δικαιοσύνης για να αποφανθεί ποιός ευθύνεται για την άσκοπη ταλαιπωρία των 102 σκυλιών της Ανκόνα, να δικαιώσει τους πραγματικούς ζωόφιλους και να καταδικάσει τον ένα και μοναδικό ένοχο που κρυμμένος πίσω από τη μάσκα του <<ζωόφιλου>> έχει εξαπολύσει ένα ανελέητο και αδίστακτο κυνηγητό εναντίον κάθε ζωοφιλικής κίνησης στην Ελλάδα.

Εμυ Παπαγιαννοπούλου
Ζωοφιλική Ενωση Ηλιούπολης