Το βαρύ φορτίο των αδέσποτων και η αδιαφορία του κράτους.

Οι περισσότεροι δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Μας φαίνεται μάλλον εξωφρενικό, άνθρωποι να παρατούν τις δουλειές τους για να τρέχουν πίσω από τραυματισμένα αδέσποτα, να τα περιθάλπουν με δικά τους έξοδα και να φροντίζουν να τους βρίσκουν σπίτια για να ζήσουν την υπόλοιπη σκυλίσια τους ζωή, με αγάπη και ασφάλεια. Δεν το καταλαβαίνουμε, όμως μέσα μας σκεφτόμαστε, ευτυχώς που δεν είναι όλοι σαν κι εμάς... Εκατοντάδες πολίτες αυτής της χώρας, μέλη φιλοζωικών σωματείων, έχουν επωμιστεί την ευθύνη για την αντιμετώπιση του προβλήματος των αδεσπότων και μαζί και το βαρύ οικονομικό φορτίο που αυτή συνεπάγεται. Μολονότι δίνουν το «παρών» εκεί που το κράτος μετρά συνεχώς απουσίες (ελάχιστοι δήμοι υλοποιούν ως οφείλουν πρόγραμμα περισυλλογής και στειρώσεων των αδεσπότων - αλήθεια, πού πήγαν τα 12 εκατ. ευρώ των επιχορηγήσεων;), βρίσκουν τους αρμόδιους απέναντι και όχι δίπλα.
«Μπορεί να μην κουνάνε ούτε ένα δαχτυλάκι, αλλά όταν πάμε εμείς να κάνουμε τη δουλειά, συμπεριφέρονται λες και τα αδέσποτα είναι... ιδιοκτησία του ελληνικού Δημοσίου. Λες και χάνουν έσοδα», λέει στην «Κ» η κ. Ειρήνη Μολφέση, πρόεδρος της Πανελλήνιας Φιλοζωικής Ομοσπονδίας. Βασικό σημείο τριβής αποτελεί η επιλογή πολλών οργανώσεων να μεταφέρουν τα διασωθέντα ζώα σε οικογένειες του εξωτερικού.
«Εχουμε ακούσει ότι τα στέλνουμε έξω για... πειράματα, για τη γούνα τους, ακόμα και για να γίνουν τροφή! Να ξέρανε μόνο πόσο οδυνηρή είναι για οποιονδήποτε εθελοντή η στιγμή που αποχωρίζεται ένα ζώο που έχει φροντίσει για τόσο καιρό. Αλλά ακόμα και όταν τους δείχνουμε φωτογραφίες από τα ίδια τα ζώα με τις νέες τους οικογένειες, δεν πείθονται.». Πράγματι, είναι άξιον απορίας πώς κινητοποιείται ο κρατικός μηχανισμός για να σταματήσει τη μεταφορά ζώων (έχουν σταματήσει πολλές αποστολές με αστυνομική παρέμβαση στα λιμάνια ή τα αεροδρόμια), ενώ οποιαδήποτε άλλη καταγγελία -για βασανισμούς ζώων, για εγκαταλείψεις, για παράνομα pet shops- πέφτει στο κενό.
«Θα ήταν και ευκολότερο και φθηνότερο να βρίσκαμε σπίτια στην Ελλάδα», εξηγεί η κ. Μολφέση. «Και πράγματι πολλά ζώα έχουν δοθεί σε άριστες ελληνικές οικογένειες. Δυστυχώς, όμως, η ζήτηση δεν μπορεί να καλύψει την προσφορά. Ετσι, ξεκινήσαμε συνεργασία με αναγνωρισμένα σωματεία της Ευρώπης. Χώρες όπως η Γερμανία έχουν πολλαπλάσιο πληθυσμό από τον δικό μας, διαθέτουν φιλοζωική παιδεία, καλή οργάνωση και αυστηρή φιλοζωική νομοθεσία - η οποία συν τοις άλλοις τηρείται! Υπολογίζεται ότι 30.000 Γερμανοί αναζητούν κάθε χρόνο έναν σκύλο για συντροφιά, πολλοί από τους οποίους ηλικιωμένοι, οι οποίοι μάλιστα ψάχνουν μεγαλύτερα σε ηλικία σκυλιά, “κάποιο να βρίσκεται στα γεράματα σαν κι εμένα”, όπως μας λένε».
Περίπου 100 σωματεία από όλη τη χώρα στέλνουν κάθε χρόνο περισσότερα από 6.000 ζώα σε χώρες της Ευρώπης. Το κόστος για την περίθαλψη και τη μεταφορά του κάθε ζώου ξεπερνά τα 350 ευρώ, χωρίς να υπολογίζονται τυχόν χειρουργικές επεμβάσεις. «Προχωρούμε στην πλήρη αποκατάσταση του κάθε ζώου, όσο δαπανηρή κι αν είναι. Για την ακρίβεια, δίνουμε προτεραιότητα σε αυτά που έχουν άμεση ανάγκη, τα πληγωμένα, τα άρρωστα, τα κουτάβια. Αλλά πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι ένα ζώο στο δρόμο αργά ή γρήγορα θα σκοτωθεί», συμπληρώνει η κ. Κλέα Μοριανού, μέλος του σωματείου Stray.gr. «Πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν μπορούμε πια να βασιζόμαστε στη φιλοζωία των ξένων».

Λίνα Γιάνναρου

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ