Νόμιζα ότι φωτογράφιζαν το κτίριο της Βουλής. Αλλά είχα κάνει λάθος. Φωτογράφιζαν ένα από τα αδέσποτα του Συντάγματος. Σκέφτομαι σε πόσες ψηφιακές λήψεις τουριστών, πρωταγωνιστούν οι σκύλοι της Αθήνας. Σε αναρίθμητα, πάντως, μπλογκ επισκεπτών της Ελλάδας, η ύπαρξη των αδέσποτων στο κέντρο της πόλης προκαλεί κατάπληξη και σχολιάζεται ως χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας μαζί με ένα ακόμη. Εκείνο το «Μη ρίχνετε χαρτιά». Οχι, βέβαια, στον δρόμο. Εκεί, δεν έχουμε πρόβλημα. Αν μας ταυτίζουν με αδέσποτα σκυλάκια και γεμάτους κάδους σε W.C., ίσως κάτι να μην πάει καλά, αλλά ας δείξουμε ότι διαθέτουμε χιούμορ.
Εύχομαι τα σκυλάκια του Συντάγματος να μην περνούν σκυλίσια ζωή, αλλά δεν κόβω και το χέρι μου. Οσο για τα αδέσποτα, που κυκλοφορούν δήθεν ελεύθερα στην πιο εχθρική προς τα ζώα πόλη της Ευρώπης, αναγκάζομαι να τα αποδεχτώ ως μία ακόμη παραδοξότητα αυτής της παράλογης πρωτεύουσας. Αλλά για τα άλλα τετράποδα, τα μικρά ή τα μεγάλα που ζουν και αυτά ως «Αθηναίοι πολίτες» αλλά χωρίς δικαιώματα; Εκεί, να δείτε σύμφωνα ελεύθερης συμβίωσης που χρειάζονται.
Γωνία Πανεπιστημίου και Πεσμαζόγλου, έξω από το Αρσάκειο, τον είδα να ανηφορίζει προς Κοραή. Ηταν σαν ένας άγγελος, μέσα στον γενικό χαμό της κίνησης, 16 - 17 χρόνων το πολύ, και αντί να κρατάει αμνό στα χέρια, είχε στην προστατευτική αγκαλιά του ένα γκρίζο χνουδωτό γατάκι. «Δεν μπορούσα να το αφήσω», μου είπε όταν τον ρώτησα αυθόρμητα αν το μάζεψε από τον δρόμο. «Το θέμα όμως είναι ότι δεν με παίρνει κανένα ταξί. Και πάω στο Παγκράτι».
Τον άφησα με ένα «μπράβο» και τον σκέφτηκα να ανοίγει δρόμο μέσα στα ευγενικά αθηναϊκά πλήθη με ένα νεογέννητο γατάκι στα χέρια. Κι αν του έπεφτε και το έχανε σε ένα στραβοπάτημα ή το, πιο πιθανό, σε ένα σκούντημα, από αυτά που μοιράζονται αφειδώς χωρίς συγγνώμη;
Πάντως, στην κυρία που είδα μέσα στο τραμ αποκλείεται να της συνέβαινε κάτι τέτοιο, αφού το σκυλάκι της το μετέφερε σαν χειραποσκευή. Ηταν ένα μικρό, άσπρο σκυλάκι, μάλλον τεριέ, και φαινόταν ήσυχο και ασφαλές μέσα στη διάφανη, αεριζόμενη τσάντα της μεταφοράς του. Εβλεπα μπροστά μου την εφαρμογή της διάταξης των αθηναϊκών τραμ, χάρη στην οποία -πόση γενναιοδωρία!- επιτρέπεται στους πολίτες να συνοδεύονται από τα ζώα τους, αρκεί να είναι «πακεταρισμένα»! Αν έχετε ντόμπερμαν, λυκόσκυλο ή ακόμα χειρότερα Αγίου Βερνάρδου, ξεχάστε το. Ποδήλατο μπορείτε να βάλετε στο τραμ (και πολύ σωστά) αλλά μεγάλο σκύλο, όχι. Μήπως σκέφτηκε η διοίκηση των τραμ ότι «δεν είμαστε αρκετά ώριμη ως κοινωνία να δεχτούμε το μέτρο»;
Σκέφτομαι ότι σε άλλες «ώριμες» κοινωνίες (θα περιμένουμε, πού θα πάει;), οι σκύλοι μπαίνουν κανονικά σε γεμάτα λεωφορεία και οι συνοδοί τους πληρώνουν και ένα εξτρά εισιτήριο. Εδώ, θα μου πείτε, πολλοί συμπολίτες μας σε στραβοκοιτάζουν όταν βάλεις το σκύλο σου στη θάλασσα, στα μέσα μαζικής μεταφοράς θα κολλήσουμε τώρα; Α, όλα κι όλα, η Αθήνα αγαπάει τα ζώα. Απόδειξη, η ελευθερία που προσφέρει στα αδέσποτά της. Εχουμε τη δική μας εκδοχή της ωριμότητας.
Εύχομαι τα σκυλάκια του Συντάγματος να μην περνούν σκυλίσια ζωή, αλλά δεν κόβω και το χέρι μου. Οσο για τα αδέσποτα, που κυκλοφορούν δήθεν ελεύθερα στην πιο εχθρική προς τα ζώα πόλη της Ευρώπης, αναγκάζομαι να τα αποδεχτώ ως μία ακόμη παραδοξότητα αυτής της παράλογης πρωτεύουσας. Αλλά για τα άλλα τετράποδα, τα μικρά ή τα μεγάλα που ζουν και αυτά ως «Αθηναίοι πολίτες» αλλά χωρίς δικαιώματα; Εκεί, να δείτε σύμφωνα ελεύθερης συμβίωσης που χρειάζονται.
Γωνία Πανεπιστημίου και Πεσμαζόγλου, έξω από το Αρσάκειο, τον είδα να ανηφορίζει προς Κοραή. Ηταν σαν ένας άγγελος, μέσα στον γενικό χαμό της κίνησης, 16 - 17 χρόνων το πολύ, και αντί να κρατάει αμνό στα χέρια, είχε στην προστατευτική αγκαλιά του ένα γκρίζο χνουδωτό γατάκι. «Δεν μπορούσα να το αφήσω», μου είπε όταν τον ρώτησα αυθόρμητα αν το μάζεψε από τον δρόμο. «Το θέμα όμως είναι ότι δεν με παίρνει κανένα ταξί. Και πάω στο Παγκράτι».
Τον άφησα με ένα «μπράβο» και τον σκέφτηκα να ανοίγει δρόμο μέσα στα ευγενικά αθηναϊκά πλήθη με ένα νεογέννητο γατάκι στα χέρια. Κι αν του έπεφτε και το έχανε σε ένα στραβοπάτημα ή το, πιο πιθανό, σε ένα σκούντημα, από αυτά που μοιράζονται αφειδώς χωρίς συγγνώμη;
Πάντως, στην κυρία που είδα μέσα στο τραμ αποκλείεται να της συνέβαινε κάτι τέτοιο, αφού το σκυλάκι της το μετέφερε σαν χειραποσκευή. Ηταν ένα μικρό, άσπρο σκυλάκι, μάλλον τεριέ, και φαινόταν ήσυχο και ασφαλές μέσα στη διάφανη, αεριζόμενη τσάντα της μεταφοράς του. Εβλεπα μπροστά μου την εφαρμογή της διάταξης των αθηναϊκών τραμ, χάρη στην οποία -πόση γενναιοδωρία!- επιτρέπεται στους πολίτες να συνοδεύονται από τα ζώα τους, αρκεί να είναι «πακεταρισμένα»! Αν έχετε ντόμπερμαν, λυκόσκυλο ή ακόμα χειρότερα Αγίου Βερνάρδου, ξεχάστε το. Ποδήλατο μπορείτε να βάλετε στο τραμ (και πολύ σωστά) αλλά μεγάλο σκύλο, όχι. Μήπως σκέφτηκε η διοίκηση των τραμ ότι «δεν είμαστε αρκετά ώριμη ως κοινωνία να δεχτούμε το μέτρο»;
Σκέφτομαι ότι σε άλλες «ώριμες» κοινωνίες (θα περιμένουμε, πού θα πάει;), οι σκύλοι μπαίνουν κανονικά σε γεμάτα λεωφορεία και οι συνοδοί τους πληρώνουν και ένα εξτρά εισιτήριο. Εδώ, θα μου πείτε, πολλοί συμπολίτες μας σε στραβοκοιτάζουν όταν βάλεις το σκύλο σου στη θάλασσα, στα μέσα μαζικής μεταφοράς θα κολλήσουμε τώρα; Α, όλα κι όλα, η Αθήνα αγαπάει τα ζώα. Απόδειξη, η ελευθερία που προσφέρει στα αδέσποτά της. Εχουμε τη δική μας εκδοχή της ωριμότητας.
Νίκος Βατόπουλος
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου