Η τετράποδη οικογένεια των Αλκυονίδων.

Τετράποδοι Ροβινσώνες
Tης Μαριαννας Τζιαντζη


Υπάρχουν και καλές ειδήσεις ή, έστω, καλές ειδήσεις που έχουν και μια σκοτεινή πλευρά. Η καλή είδηση, που παρουσιάστηκε στην πρωινή εκπομπή ΒΒC@ΣΚΑΪ με τον Δημήτρη Γιαγτζόγλου, ήταν ότι η σκυλίτσα και τα πέντε κουταβάκια της, που η μοίρα τα έριξε σε μια βραχονησίδα των Αλκυονίδων, στον Κορινθιακό, βρέθηκαν από μια φιλοζωική οργάνωση και θα ζήσουν. Η σκοτεινή πλευρά είναι ότι πριν από μερικούς μήνες κάποιος ξεφορτώθηκε την έγκυο σκυλίτσα του εγκαταλείποντάς τη σε ένα άνυδρο ξερονήσι.
Στο ρεπορτάζ εμφανίστηκαν φιλόζωοι και κτηνίατροι που εξήγησαν πώς επιβίωσαν οι τετράποδοι Ροβινσώνες, δηλαδή πίνοντας βρόχινο νερό και τρώγοντας γλάρους και ψάρια. Πετσί και κόκκαλο είχαν μείνει τα δόλια τα ζώα, αλλά τουλάχιστον τώρα βρίσκονται σε καλά χέρια.
Η σχέση μας με τα ζώα δεν μπορεί να είναι σαν και αυτές που αναπτύσσονται μεταξύ δίποδων όντων στο Διαδίκτυο. H κατοχή ενός ζώου συνεπάγεται την ανάληψη μιας στοιχειώδους ευθύνης. Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι εκείνοι που εγκαταλείπουν τα ζώα τους μες στο καλοκαίρι κι έτσι συχνά ακούμε σκυλιά να ουρλιάζουν σπαρακτικά στις ταράτσες των πολυκατοικιών, τρελαμένα από τη ζέστη και τη μοναξιά. Ας μην τα αποκτούσαν ποτέ, ας μη γίνονταν φιλόζωοι με ημερομηνία λήξεως.
Είναι αυτονόητο ότι χιλιάδες ενήλικες και χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα στους πολέμους, πεθαίνουν από την πείνα και τις επιδημίες και ότι αυτοί οι άδικοι θάνατοι είναι η μεγάλη πληγή της εποχής μας. Το θέμα δεν είναι η διάσωση των έξι σκυλιών, αλλά το τι είναι ικανός να διαπράξει ένας άνθρωπος που η ευαισθησία του δεν του επιτρέπει να σκοτώσει ένα ανεπιθύμητο ζώο, αλλά ταυτόχρονα δεν τον εμποδίζει να το εγκαταλείψει σε ένα βράχο στη μέση της θάλασσας. Η ταλαιπωρία των έξι ζώων υπογραμμίζει τη σκληρότητα του ανθρώπου, η οποία ποτέ δεν εκδηλώνεται «μόνον» απέναντι στα τετράποδα.
Στην εκπληκτική αυτοβιογραφία του ο Γεώργιος Α. Ζαρίφης μιλάει για κάποια άλλα εγκαταλειμμένα σκυλιά που ζούσαν στην Οξειά, στα Πριγκηπονήσια. Το 1910, ο μικρός Γιώργος πήγε με τους γονείς του και τους καλεσμένους τους μια εκδρομή στον Μαρμαρά. Καθώς το καραβάκι πλησίαζε στην Οξειά, είδε χιλιάδες σκυλιά που «περιφέρονταν απελπισμένα, σκελετωμένα, πειναλέα και τρελά από τη δίψα». Τα δύστυχα αυτά ζώα ήταν τα άλλοτε αδέσποτα σκυλιά της Κωνσταντινούπολης, που τα μάζεψαν οι Νεότουρκοι και τα μετέφεραν στην απομονωμένη και ακατοίκητη Οξειά, η οποία υποτίθεται ότι θα μετατρεπόταν σε κυνοκομείο. Δεν τα σκότωσαν (μια λύση «πρακτικότερη και πιο ανθρωπιστική», κατά τον συγγραφέα) επειδή το Ισλάμ απαγορεύει τη σφαγή ζώων που δεν πρόκειται να φαγωθούν... Οι εφημερίδες της Πόλης διαβεβαίωναν τον πληθυσμό ότι υπάλληλοι της δημαρχίας έφερναν τακτικά στα ζώα νερό και τροφή, πράγμα που ποτέ δεν συνέβη. Σύντομα ο ξένος Τύπος άρχισε να γράφει για το «άγος της Οξειάς», αλλά στο μεταξύ όλα τα σκυλιά είχαν πεθάνει «από λύσσα, πείνα, δίψα και αλληλοφάγωμα, χωρίς να παραβιασθεί το Κοράνι!»
Οι Νεότουρκοι είναι παρελθόν, όμως οι κάποιοι Νεοέλληνες αποδεικνύονται ικανοί να μιμηθούν την πιο μαύρη κληρονομιά τους.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ