Η Οδύσσεια της Τζωρτζίνας

Αφιερωμένο σε όσους αμφισβήτη-

σαν τις προθέσεις αλλά και σε όσους αναρωτιούνται για την τύχη της Τζωρτζίνας και των άλλων χαμένων κατοικιδίων, που διαβάζουν στις αγγελίες.
Τα φιλοζωικά σωματεία επέμεναν να δημοσιεύουν, με μανία, την αγγελία για τη χαμένη Τζωρτζίνα, επισυνάπτοντας το συγκινητικό ιστορικό εξαφάνισης και οι κόποι τελικά απέδωσαν. Όσοι χάσατε το ζώο σας μην το βάζετε κάτω. Η Τζωρτζίνα θα μας θυμίζει πως γίνονται θαύματα!Γιατί χάθηκε η Τζωρτζίνα;Το βράδυ στις 21 Σεπτεμβρίου 2005 το τηλέφωνο στο σύλλογο «Άργος», των Εξαρχείων χτυπά δαιμονισμένα. Κακά μαντάτα σκεφτήκαμε. Όντως, επρόκειτο για μία επείγουσα κλίση, για βοήθεια, από τη Γερμανία. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η Claudia Ludwig από το σύλλογο Tasso – υπεύθυνο για την καταγραφή ζώων με microchip. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Γερμανών, που πέρασε τις καλοκαιρινές του διακοπές στο σπίτι του στο Πήλιο, είχε χάσει το σκύλο του. Ο κύριος της οικογένειας, στην προσπάθειά του να επισκευάσει τη σκεπή του σπιτιού του, έπεσε από τη σκάλα. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στη Γερμανία. Πίσω έμεινε η μικρή τους κανελιά σκυλίτσα, η Τζωρτζίνα. Λίγες ημέρες μετά το ατύχημα ήρθε ένα μέλος της οικογένειας για να την παραλάβει και να τη μεταφέρει πίσω στη Γερμανία. Επιβιβάστηκαν στο πλοίο στην Ηγουμενίτσα και η Τζωρτζίνα πήρε τη θέση της στον ειδικό χώρο για τα ζώα. Κάποιος όμως, είτε κατά λάθος είτε κακόβουλα, άνοιξε την πόρτα του κλουβιού και η, ήδη φοβισμένη, σκυλίτσα δραπέτευσε από το πλοίο. Από εκείνη τη στιγμή τα ίχνη της χάθηκαν. Η επιχείρηση διάσωσης στήνεταιΜία αερογέφυρα συνεργασίας και βοήθειας ξεκίνησε ανάμεσα στη Γερμανία και στην Ελλάδα για να βρεθεί η Τζωρτζίνα. Δύσκολη περίπτωση, αφού στην Ηγουμενίτσα δεν υπάρχει φιλοζωικός σύλλογος ή οργανωμένες φιλοζωϊκές ομάδες. Είχαμε όμως την ανέλπιστη τύχη να έχουμε την ευγενική υποστήριξη της εφημερίδας «Θεσπρωτική», που για αρκετές ημέρες δημοσίευε αφιλοκερδώς την ιστορία της Τζωρτζίνας και τη φωτογραφία της. Χάρη στις αλλεπάλληλες δημοσιεύσεις έγινε το πρώτο μικρό θαύμα. Απλοί άνθρωποι, συγκινημένοι με την ιστορία της, άρχισαν να τηλεφωνούν, από κάθε σημείο της πόλης, και να δίνουν πληροφορίες για ένα σκύλο με τα χαρακτηριστικά της. Άλλοι τηλεφωνούσαν απλά για να μάθουν περισσότερα, ώστε να είναι σε θέση να βοηθήσουν. Δυστυχώς όμως καμία πληροφορία δεν ταίριαζε απόλυτα με τη σκυλίτσα. Ήταν εντυπωσιακή η κινητοποίηση και η ευαισθησία των απλών κατοίκων, σε μία πόλη με μόνο δύο κτηνιάτρους και χωρίς οργανωμένους φιλόζωους.

Ο εντοπισμός δεν αρκεί… Μια μέρα ήρθε επιτέλους η πολυπόθητη πληροφορία που με αγωνία όλοι περιμέναμε. Ο Ηλίας, ένας συμπαθέστατος, ευγενικός κύριος, εντόπισε μία σκυλίτσα με τα χαρακτηριστικά της Τζωρτζίνας σε ένα δάσος. Μάταια προσπαθούσε μαζί με τη γυναίκα του, για μέρες, να την πιάσει. Κάθε προσπάθειά τους έπεφτε στο κενό. Η σκυλίτσα ήταν τρομοκρατημένη. Δεν πλησίαζε κανέναν. Ούτε και όταν τη δελέαζαν με τις καλύτερες λιχουδιές. Μία φιλόζωη από τα Γιάννενα με μεγάλο έργο στα αδέσποτα, η Mary O΄Connor, έφτασε στην Ηγουμενίτσα για να βοηθήσει. Ούτε όμως και η έμπειρη Mary κατάφερε να την πλησιάσει, παρ΄όλο που γνωρίζει μεθόδους για να πιάνει ένα άγριο ή πανικόβλητο ζώο. Η Τζωρτζίνα βρισκόταν σε κατάσταση σοκ, αφού ξαφνικά βρέθηκε σε ένα άγνωστο, για αυτήν, περιβάλλον και άκουγε μία εντελώς άγνωστη γλώσσα. Δεν έβλεπε πουθενά τα αφεντικά της και η όσφρησή της δεν τη βοηθούσε να εντοπίσει το δρόμο για το σπίτι. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Νέα εμπόδια…Ο ιδιοκτήτης της Τζωρτζίνας αποφάσισε να βγει πρόωρα από το νοσοκομείο και να έρθει, με τη γυναίκα του, οδικώς, στην Ηγουμενίτσα. Ο Ηλίας τους περίμενε στο λιμάνι και τους οδήγησε αμέσως στο μέρος που καθημερινά έβλεπε το σκύλο. Εκεί όμως τους περίμενε μία δυσάρεστη έκπληξη. Το σοκ είχε επιφέρει στην Τζωρτζίνα προσωρινή απώλεια μνήμης. Δεν αναγνώριζε και δεν πλησίαζε κανέναν. Από μακριά καθόταν και κοιτούσε με απλανές βλέμμα. Ήταν σε κατάσταση τρόμου. Μετά από λίγο έκανε στροφή και χανόταν τρέχοντας στο βουνό. Ακόμα και όταν το ζευγάρι τη φώναζε με το όνομά της. Κάθε πρωί, για ατελείωτες ώρες στεκόντουσαν, ο ηλικιωμένος άνδρας και η γυναίκα του, στο ίδιο σημείο και προσπαθούσαν να την καλοπιάσουν. Η σκυλίτσα ήταν πάντα πιστή στο ραντεβού της. Κρατούσε όμως απόσταση ασφαλείας και δεν έδειχνε κανένα σημάδι επικοινωνίας.Η επιμονή ανταμείβεταιΤην τελευταία μέρα, της αναχώρησής τους, αποκαμωμένη από τις προσπάθειες και με χαμένη πλέον την ελπίδα ότι θα την πιάσουν, η ιδιοκτήτρια της σκυλίτσας κάθισε κάτω και άρχισε να κλαίει. «Πώς θα άφηνε την αγαπημένη της σκυλίτσα μόνη της στα αφιλόξενα βουνά της Ελλάδας; Πώς θα κατάφερνε να επιβιώσει το χειμώνα;». Σκεφτόταν με τρόμο. Ήδη περνούσαν εικόνες φρικτές από τη σκέψη της. Την έβλεπε πεινασμένη και τρομαγμένη να ψάχνει για τροφή. Τότε έγινε το θαύμα! Όταν η Τζωρτζίνα είδε την αγαπημένη της κυρία να κάθεται στο έδαφος και να κλαίει με αναφιλητά, μέσα της ξύπνησε κάτι. Το σκοτεινό μαύρο πέπλο που είχε τυλίξει το μυαλό της και δεν της επέτρεπε να θυμάται, έπεσε με μιας. Με ένα σάλτο βρέθηκε στην αγκαλιά τους βγάζοντας χαρούμενες κραυγές καλωσορίσματος. Έτσι, η Οδύσσεια της Τζωρτζίνας πήρε τέλος και τώρα είναι ασφαλής στο σπίτι της στη Γερμανία. Εμείς όμως όλοι, δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ότι όταν οι φιλόζωοι συνεργάζονται, πετυχαίνουμε πάντα μικρά θαύματα, όπως στην περίπτωση της Τζωρτζίνας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ από την Τζωρτζίνα και την οικογένεια της στην εφημερίδα «Θεσπρωτική», στα σωματεία, στους φιλόζωους και σε όλους τους απλούς ανθρώπους της Ηγουμενίτσας που βοήθησαν στον εντοπισμό της.

Aπό την Αρετή Παπασταύρου

Περιοδικό ΓΑΒ