Ο Λούκυ Λουκ ο υπέροχος ή αλλιώς ο Lucky

Ο Λούκυ Λουκ είχε κάποτε ως γλυκούλι κουταβάκι ένα σπίτι και μια οικογένεια. Μια μέρα η οικογένεια του τον βαρέθηκε, «βόλτες, φαγητό, κτηνίατρος κλπ., σιγά τώρα μην ασχολούμαστε με το σκύλο. Όσο παίξαμε, παίξαμε καιρός τώρα να πάει να βρει άλλη οικογένεια», κάπως έτσι σκέφτηκε η οικογένεια του και τον «σούταρε» χωρίς δεύτερη σκέψη στο δρόμο για να απαλλαγεί από την έννοια και φροντίδα του . Έτσι ο δύστυχος κατέληξε και αυτός όπως χιλιάδες άλλες ζώα στο δρόμο αδέσποτος . Έχουμε πολλές φορές πει, ότι τα σκυλιά δεν γεννιούνται αδέσποτα, αλλά δημιουργούνται από τον άνθρωπο. Πήγαινε από εδώ, πήγαινε από εκεί, όλο «ξουτ» και «ουστ» άκουγε. Βλέπετε είχε τη ατυχία να είναι ημίαιμο Staff Terrier και να πάσχει από σοβαρή μορφή ραχιτισμού. Έδειχνε ένα τερατάκι. Κανείς δεν τον ήθελε. Όταν τον είδαμε τον κλείσαμε αμέσως στη καρδιά μας και τον μαζέψαμε, γνωρίζοντας ότι η θεραπεία του θα έπαιρνε χρόνο, υπομονή και χρήμα. Το ίδιο και η ανεύρεση μιας κατάλληλης οικογένειας δεδομένου ότι είναι Staff Terrier. Επειδή ήταν όλο νάζια και σκέρτσα, όλο εξυπνάδες εφεύρισκε και βάδιζε σαν να είχε σπιρούνια τον ονομάσαμε Λούκυ Λουκ. Κάτι στο βάδισμα του μας τον θύμιζε. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν εμβολιασμός, microchip και βέβαια στείρωση, όλα αυτά παράλληλα με την θεραπεία του. Προσαρμόστηκε αμέσως με όλα τα άλλα σκυλιά. Τους ανθρώπους και τα σκυλιά τα λάτρευε και εξακολουθεί να το κάνει. Μην δει όμως στο δρόμο του γάτα. Ε, τότε γίνεται ΧΑΜΟΣ! Αγγελίες πολλές για ένα κατάλληλο σπίτι. Όλοι όμως έλεγαν «Α, δεν είναι άγριος», άλλοι τον ήθελαν για το μπαλκόνι και άλλοι για το κτήμα στην επαρχία για φυλάει το σπίτι! Αυτός ο γλυκός σκυλάκος που λάτρευε τους καναπέδες και τον ύπνο να καταλήξει σε ένα κτήμα μόνος του. Φρίκη στην ιδέα! Όπου μια μέρα κτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής η Εβίτα. «Έχω χάσει το σκύλο μου σε ηλικία 17 ετών και ερωτεύτηκα τον Λούκι Λουκ, το θέλω για το σπίτι, να ζούμε μαζί, να κοιμούμαστε μαζί. Μην τολμήστε να τον δώσετε αλλού. Είναι ο σκύλος της ζωής μου!» Ραντεβού και πρώτη επίσκεψη στην Εβίτα για κατόπτευση. Σιγά μην μας άφηνε η Εβίτα να δώσουμε τον Lucky της όπως τον λέει αλλού! Αμέσως υπέγραψε το συμβόλαιο υιοθεσίας, «το θεωρώ αυτονόητο να υπάρξει συμβόλαιο», μας είπε. Τον πήγε σε κτηνίατρο, σήκωσε όλα τα pet shop της περιοχής από παιχνίδια και άλλα πράγματα για τον Lucky της και τον πήγε και σε εκπαιδευτή για την συμπεριφορά του. Όλες τις αρχικές δυσκολίες με τον παιχνιδιάρη, ξεροκέφαλο Lucky τις αντιμετώπισε με σθένος και αγάπη. Οι κόποι και η πολύμηνη αναμονή προς ανεύρεση οικογένειας ευώδοσαν με τον καλλίτερο τρόπο. Ο Lucky περνάει ζωή χαρισάμενη και ονειρεμένη. Υπομονή και προσπάθεια θέλει από την πλευρά όλων αυτών που ασχολούνται με την προστασία των αδέσποτων.