Επιστολή του φιλοζωικού συλλόγου Αργυρούπολης προς τον Ημερήσιο Τύπο.

Αγαπητέ εκδότη! Ήρθε πάλι αυτή η τόσο μισητή εποχή για τους φιλόζωους. Η εποχή που γεννούν οι γάτες και οι σκύλοι. Και δω μπαίνει πάλι ο ανθρώπινος δάχτυλος ο οποίος άνθρωπος μέσα στην ανευθυνότητά του, στην άγνοιά του, στην τσιγκουνιά του και στον ωχ αδελφισμό του αφήνει το κατοικίδιό του ή το αδέσποτο που ταΐζει να γεννάει διότι λέει ότι «είναι εναντίον στη φύση του ζώου να στειρώνεται». Μπερδεύει ως συνήθως τη σεξουαλική φύση του ανθρώπου με την αναπαραγωγική φύση της γάτας και του σκύλου. Πόσες συζητήσεις με κτηνιάτρους, πόσα προγράμματα στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο & πόσα άρθρα σε περιοδικά ή εφημερίδες χρειάζονται για να καταλάβει ότι ο τρόπος που σκέφτεται είναι στείρος και εγωιστικός! Αυτός όμως ο ίδιος άνθρωπος που μπουρδολογεί τόσο ακατάσχετα για τη σεξουαλική ζωή του κατοικίδιου του είναι ο ίδιος που όταν το θηλυκό γεννήσει έχει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του που θα πάνε τα μικρά όταν μεγαλώσουν. Αυτός ο άνθρωπος είναι εκείνος που χωρίς δεύτερη σκέψη θα ανοίξει το σκουπιδοτενεκέ και ζωντανά θα τα πετάξει μέσα χωρίς τύψεις συνείδησης για τον αργό θάνατο από ασφυξία, από πείνα, από δίψα, από κρύο, από ζέστη, από τη σύνθλιψη… Είναι εκείνος που θα πάρει τα μικρά και θα τα πετάξει δίπλα στα σκουπίδια… Είναι εκείνος που θα τα πετάξει σε ακάλυπτο χώρο… Είναι εκείνος που θα τα πετάξει στο βουνό… Είναι εκείνος που θα τα βάλει σε σακούλα και θα τα πετάξει στο ποτάμι, στη λίμνη, στη θάλασσα… Είναι εκείνος που γυρνά με απαξίωση την πλάτη του στο δικαίωμα ζωής που έχει o κάθε ζωντανός οργανισμός πάνω στον πλανήτη Γη! Δεν έχει κανένα σεβασμό στο δικαίωμα της ζωής που έχουν όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί πάνω στον πλανήτη Γη! Και είναι εκείνος που όταν το θηλυκό του κατοικίδιο μείνει έγκυος θα το διώξει από το σπίτι του ή από το χώρο που ζει γιατί δεν τη θέλει πλέον μιας και τώρα του δημιουργεί προβλήματα με τις εγκυμοσύνες της. Αίσχος και ντροπή! Αίσχος και ντροπή στον κάθε Υπουργό Γεωργίας που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να χλευάζει την κάθε προσπάθεια του φιλόζωου που προσπαθεί να ενημερώνει για τη στείρωση, τη φόλα και την υπεύθυνη υιοθεσία σκύλου ή γάτας και μετά προσπαθεί να σώσει την κάθε πεταμένη ζωή! Αίσχος και ντροπή και στον κάθε Δημοτικό Σύμβουλο που πονηρά διπλαρώνει προεκλογικά και υπόσχεται βοήθεια στο φιλόζωο σε αντάλλαγμα την ψήφο του και αφού ο φιλόζωος πέσει στην παγίδα του και ψηφιστεί αποδεικνύεται η ανηθικότητα του Δημοτικού Συμβούλου σε όλο της το μεγαλείο όταν αναίτια και χωρίς αποδείξεις μαχαιρώνει πισώπλατα τον κάθε φιλόζωο για πράξεις και γεγονότα αναληθή και ψεύτικα. Αφού υπάρχει αυτή η ανηθικότητα σε μερικούς που βάζουν υποψηφιότητα στις βουλευτικές και δημοτικές εκλογές που άλλα τάζουν και άλλα πράττουν όταν ψηφίζονται γιατί εγώ να περιμένω από τον κάθε απλό πολίτη σεβασμό στο δικαίωμα ζωής κάθε ζωντανού οργανισμού;
Άλκηστις Χατζηαγγελή
Πρόεδρος «Ζωοφιλικού και Οικολογικού Συλλόγου Αργυρούπολης ‘Ο Υμηττός’»
Ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Φιλοζωικής Ομοσπονδίας
Υ.Γ. Για όλες εκείνες τις υποτιθέμενες «φιλόζωες κυρίες» που κατηγορούν άλλους φιλόζωους για εξαγωγή, εμπορία και πειράματα ζώων, υποτίθεται ότι αυτές οι κυρίες είναι μορφωμένες… αφού λοιπόν είναι τόσο μορφωμένες δεν έχουν μάθει ότι είναι ντροπή και αίσχος να κατηγορούν χωρίς πρώτα να έχουν απτές αποδείξεις; Οι ιστορίες στο διαδίχτυο, στις εφημερίδες, στα περιοδικά δεν είναι αποδείξεις. Όλο για ποινικές διώξεις ακούω αλλά στα δικαστήρια οι «φιλόζωες κυρίες» φεύγουν με την ουρά στα σκέλια γιατί από αποδείξεις μηδέν! Τις προκαλώ να μου παρουσιάσουν όλες εκείνες τις αποδείξεις που καυχώνται ότι έχουν αλλιώς επιτέλους να σωπάσουν. Προς ενημέρωσή τους και όλων εκείνων που τις θεωρούν «σωτήρες των ζώων» εμπόριο γίνεται από όλους εκείνους που εισάγουν αθρόα από διάφορες χώρες κουτάβια. Είναι εγκληματικό να παίρνεις ένα κουτάβι από τη μάνα του σε τόσο νεαρή ηλικία που είναι ζήτημα αν θα αντέξει το ταξίδι μέχρι το pet shop! Είναι έγκλημα που το υπουργείο γεωργίας, η νομαρχία και όλοι εκείνοι που ονομάζονται αρμόδιοι δεν κάνουν τη δουλειά τους που είναι να ελέγχουν να γίνονται νόμιμα αυτές οι εισαγωγές και στο μόνο που ξεσηκώνονται είναι όταν κάποια ψυχή τους λέει ότι γίνονται παράνομες εξαγωγές αδέσποτων! Που είναι το αίσθημα φιλοζωίας αυτών των «φιλόζωων κυριών» όταν οι εκτροφείς βάζουν τις θηλυκές να ζευγαρώνουν συνέχεια για να έχουν κουτάβια να πωλούν; Που είναι αυτές οι «φιλόζωες κυρίες» όταν οι εκτροφείς πετούν στο δρόμο όποια θηλυκά δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους; Που είναι αυτές οι «φιλόζωες κυρίες» να σταθούν μπροστά στα pet shop και να απαιτήσουν στο όνομα των νόμων το σεβασμό προς τη ζωή; Θα σας πω εγώ που είναι αυτές οι «φιλόζωες κυρίες»! Πουθενά! Α! και να μην αρχίσω το θέμα για το τίποτα που κάνουν αυτές οι «φιλόζωες κυρίες» με τις φόλες… Γιατί ακριβώς αυτό κάνουν… τίποτα. Επίσης υπάρχει και το θέμα της κακομεταχείρισης των κυνηγόσκυλων! Και κει πάλι κάνουν… τίποτα!

Κοιμάμαι και ονειρεύομαι

Πίσω από τη Βουλή των Ελλήνων, μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο και παρουσία της Προεδρική φρουράς κοιμάμαι μια καθημερινή (φαίνεται από τη φορεσιά των ευζώνων) και ονειρεύομαι μια οικογένεια. Η ζωή στο δρόμο, στο κρύο και στον καύσωνα, στην πείνα και στην δίψα είναι τραγική. Τι κάνουν οι τριακόσιοι στη Βουλή που περνούν και με βλέπουν; Η θέση μου δεν είναι στον δρόμο. Αλλά ούτε και σε κυνοκομείο όπου θα με περιμένει η (ευ)θανάτωση θέλω να πάω. Να φροντίσουν οι φιλόζωοι να μην υπάρχουν αδέσποτα. Αλλά μήπως αν δεν υπάρχουμε πλέον εμείς δεν θα υπάρχει και λόγος ύπαρξης των φιλόζωων;

Οι σκέψεις ενός σκύλου ατενίζοντας από ψηλά την Αθήνα.

Κοιτάζω από ψηλά, από το λόφο του Στρέφη και αναζητώ ακόμα τους τετράποδους συντρόφους μου που χάθηκαν για να καλλωπιστεί η πόλη για τους Ολυμπιακούς, που πέθαναν από τις φόλες, που βρέθηκαν κάτω από τις ρόδες των αυτοκινήτων, που ακόμα και σήμερα περιμένουν τους φιλόζωους να τα βρουν για να μας σώσουν.

Ανακύκλωση ώρα μηδέν.

Το άρθρο που ακολουθεί είναι από δημοσίευμα στο ΟΙΚΟ της Καθημερινής. Μετά από τη δημοσίευση η συμπεριφορά των αρμοδίων του Δήμου χτύπησε κόκκινο. Για να λύσει το πρόβλημα και να ξεφορτωθεί τους διαμαρτυρόμενους δημότες απέσυρε όλους τους μπλε κάδους ανακύκλωσης από την περιοχή. Θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να σκεφτεί ότι το έκανε για εκδίκηση. Τελευταία μάλιστα απέσυρε και μερικούς κάδους σκουπιδιών μπροστά από το πρώτο μουσείο της χώρας, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Η δικαιολογία που λάβαμε μετά από τηλεφωνική μάχη εβδομάδων ήταν: "Μας τέλειωσαν οι κάδοι και δεν θα φέρουμε άλλους"!

Αν ο Δήμος δεν δύναται να διαχειριστεί ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως είναι η ανακύκλωση, εύλογα σκεφτόμαστε πως είναι σε θέση να διαχειριστεί το θέμα των αδέσποτων που για την πολιτεία είναι "ανακυκλώσιμο" είδος και παντελώς αδιάφορο και άνευ σημασίας. Μια μόνο λέξη ταιριάζει, ΝΤΡΟΠΗ και ΑΙΣΧΟΣ.

Κύριε Κακλαμάνη, τι λέτε για όλα αυτά;
Της Γεωργίας Ζαβιτσάνου

Τραγελαφικές καταστάσεις συμβαίνουν στα Εξάρχεια (τουλάχιστον) με πρωταγωνιστές τους μπλε κάδους που εξαφανίζονται, πολίτες που ζητούν όσα ρίχνουν για ανακύκλωση να μην πηγαίνουν στις χωματερές ή να μη μένουν στο πεζοδρόμιο και υπαλλήλους του Δήμου που σκαρφίζονται απίστευτες δικαιολογίες...
Eνα τηλεφώνημα στο ΟΙΚΟ ήταν η αφορμή για να ανακαλύψουμε την ευρηματικότητα υπαλλήλων του Δήμου όταν χρειάζεται να βρουν δικαιολογίες αλλά και το λόγο που υπολειτουργεί το σύστημα ανακύκλωσης των μπλε κάδων στον Δήμο Αθηναίων και συγκεκριμένα στην περιοχή των Εξαρχείων. Η κυρία Αρετή Παπασταύρου, συντονίστρια της ομάδας Ενεργών Πολιτών Εξαρχείων, μας ενημέρωσε για τα τραγελαφικά που έζησαν οι κάτοικοι στην προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν με τις υπηρεσίες καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων όταν θέλησαν να διαμαρτυρηθούν για τους παραγεμισμένους κάδους ανακύκλωσης. Εμείς ακολουθήσαμε το νήμα και φτάσαμε στην πηγή του προβλήματος. Την «κακή» σχέση του Δήμου Αθηναίων με την Ελληνική Εταιρεία Ανακύκλωσης και Αξιοποίησης (ΕΕΑΑ) που έχει το σύστημα με τους μπλε κάδους.
Ας πάρουμε όμως από τα πράγματα από την αρχή όπως μας τα αφηγήθηκε η κ. Παπασταύρου. Βρισκόμαστε στις αρχές Ιουλίου και οι κάδοι πέριξ του Αρχαιολογικού Μουσείου είναι ξέχειλοι. Οι κάτοικοι συνεχίζουν να ελπίζουν ότι θα γίνει η αποκομιδή και τοποθετούν σακούλες με ανακυκλώσιμα υλικά γύρω από αυτούς με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σωροί που έκλειναν το πεζοδρόμιο.
«Δεν ήταν έτσι από την αρχή», μας ενημερώνει η Αρετή Παπασταύρου. «Οταν ο κόσμος δεν ήξερε ακόμα για την ανακύκλωση, οι μπλε κάδοι δεν γέμιζαν εύκολα. Ετσι, όταν περνούσε το φορτηγό κάθε 15 μέρες δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα». Σιγά σιγά, όμως, και με τις συμβουλές και παραινέσεις της ομάδας των Ενεργών Πολιτών, οι κάτοικοι έμαθαν για την ανακύκλωση, τα υλικά προς ανακύκλωση αυξήθηκαν και δημιουργήθηκε το σκηνικό που περιγράψαμε.
Διάλογοι του παραλόγου
Αρχίζουν, λοιπόν, τα τηλεφωνήματα στο γραφείο ανακύκλωσης, του τμήματος καθαριότητας του δήμου Αθηναίων και μαζί με αυτά ανοίγει αυλαία το θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστές τους υπαλλήλους του τμήματος και τους κατοίκους των Εξαρχείων.
«Να διευκρινίσουμε ότι δεν έγινε καμία ενημέρωση ούτε μοιράστηκαν μπλε σακούλες στα σπίτια όπως έχουμε ακούσει ότι γίνεται. Τοποθέτησαν απλώς μια μέρα ελάχιστους κάδους αλλά σε καίρια σημεία γιατί στη γειτονιά μας υπάρχουν πολλές ιδιωτικές σχολές, το Υπουργείο Πολιτισμού, γραφεία, σούπερ μάρκετ και έχει πολύ χαρτί. Οταν, όμως, οι κάδοι άρχισαν να γεμίζουν γρήγορα, δεν έρχονταν να τους αδειάσουν συχνότερα».

Τι δικαιολογίες πρόβαλλαν; «Τη μια μας έλεγαν ότι έχουν εντολή να τους αδειάζουν κάθε δεκαπέντε μέρες και ότι δεν μπορούν νωρίτερα. Οταν επιμέναμε, μας απαντούσαν ότι έχουν μόνο τέσσερα αυτοκίνητα και δεν προλαβαίνουν. Κάποιος άλλος υπάλληλος μας είπε ότι υπάρχουν επτά αυτοκίνητα αλλά τα έξι ήταν χαλασμένα. Ακούσαμε και το «περίφημο» ότι δεν μπαίνουν στα Εξάρχεια γιατί φοβούνται τους αντιεξουσιαστές! Βέβαια, το καλύτερο μου το είπε μια κοπέλα από το γραφείο ανακύκλωσης η οποία επέμενε ότι ο κάδος που έχω μπροστά από το σπίτι μου είχε αδειάσει. Εγώ όμως τον έβλεπα απέναντί μου γεμάτο! Αφού επέμενε αρκετή ώρα την ρώτησα αν υπαινίσσεται ότι δεν βλέπω καλά και μου απάντησε «Μήπως κοιτάτε τον άλλο κάδο;».
Η «επικοινωνία» αυτή συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές Αυγούστου. Επειτα από πολλά τηλεφωνήματα, μεγάλη πίεση και με την απειλή ότι πλέον θα φέρουμε τα κανάλια, πήραν τους δύο κάδους της οδού Ρεθύμνου. Το τηλεφώνημα έγινε στις 14.30 το μεσημέρι και σε μισή ώρα οι κάδοι είχαν εξαφανιστεί και δεν επέστρεψαν ποτέ»
Ετσι άρχισε νέος αγώνας, νέα τηλεφωνήματα για να τους φέρουν πίσω. «Οταν ρωτούσα πού τους πήγατε, μου απαντούσαν δεν τους πήραμε εμείς, κοιτάξτε τριγύρω μήπως τους μετακίνησε κάποιος γείτονας. Φυσικά δεν τους βρήκα πουθενά και όταν ξανατηλεφώνησα και μου είπαν ότι έχουν πρόβλημα γιατί τους κάδους τους παίρνουν οι τσιγγάνοι. Αυτό που μας ενοχλεί είναι ο εμπαιγμός. Γιατί αν μας έλεγαν ότι δεν έχουν προσωπικό, ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα και μας ζητούσαν να κάνουμε λίγη υπομονή, θα τους κατανοούσαμε. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν ο κάθε δήμαρχος και κάθε προϊστάμενος ότι τον πολίτη δεν τον πειράζει μόνο ότι δεν εφαρμόζεται ένας νόμος αλλά και η αγένεια, η έπαρση των υπαλλήλων και ότι πάνε να τον βγάλουνε τρελό», καταλήγει η κ. Παπασταύρου.
Εφτασε ο Αύγουστος και με τις γιορτές και τις άδειες οι κάδοι δεν επέστρεψαν μέχρι τις 18 του μήνα που έφεραν πίσω τον έναν από τους δύο. «Μετά άρχισε ένας νέος μαραθώνιος γιατί πάλι δεν τον άδειαζαν με τη δικαιολογία ότι είναι περίοδος εκλογών, άρα οι υπάλληλοι έχουν πάρει απόσπαση σε άλλες υπηρεσίες. Αυτά ακούγαμε μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου που είδαμε τη σκουπιδιάρα του Δήμου να μαζεύει τα ανακυκλώσιμα μαζί με τα κοινά σκουπίδια».
Το θέαμα ήταν ένα σοκ. Ετσι κάθε βράδυ κάποιοι από την ομάδα των Ενεργών Πολίτών Εξαρχείων άρχισαν να στήνουν καρτέρι στο απορριμματοφόρο για να εμποδίζουν τους υπαλλήλους να αποκομίζουν τους μπλε κάδους. «Οταν είπα σε έναν ότι αυτό που κάνει είναι παράνομο και θα τον καταγγείλω μου απάντησε «και να με καταγγείλεις τι θα μου κάνουν;». Κάποιος άλλος απάντησε με βεβαιότητα ότι μέσα στο σκουπιδιάρικο γίνεται αυτόματα ο διαχωρισμός (!) ανακλυκώσιμων και μη. Αλλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η διαβεβαίωση από τους υπαλλήλους αποκομιδής ότι έχουν εντολή από τον προϊστάμενο να μαζεύουν τα ανακυκλώσιμα μαζί με τα κοινά σκουπίδια. «Εκεί δεν άντεξα και σας πήρα τηλέφωνο», καταλήγει η κ. Παπασταύρου.
Η απάντηση του αντιδημάρχου
Μεταφέραμε όλα τα στοιχεία του ρεπορτάζ στον κ. Δημόπουλο, Αντιδήμαρχο καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων. Στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε ο αντιδήμαρχος παραδέχθηκε ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην αποκομιδή των ανακυκλώσιμων στον δήμο αλλά ότι σε καμία περίπτωση δεν δόθηκε εντολή να γίνει αποκομιδή με κοινό σκουπιδιάρικο.
Ο κ. Δημόπουλος επιμένει ότι «την κύρια ευθύνη για την αποκομιδή των κάδων πρέπει να την έχει η ΕΕΑΑ γιατί έχει αποθεματικό 70 εκατομμυρίων ευρώ και μπορεί να σηκώσει το οικονομικό βάρος της αποκομιδής 6.000 κάδων και του προσωπικού που χρειάζεται η Αθήνα για να εξυπηρετηθεί».
Σήμερα, βέβαια, η πόλη έχει μόνο 2.000 μπλε κάδους και επτά αυτοκίνητα αποκομιδής που συντηρεί ο Δήμος αλλά, όπως μας είπε ο αντιδήμαρχος, δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να στηρίξει μεγαλύτερο στόλο. «Για τις ευθύνες της ΕΕΑΑ θα κινηθούμε μέσω της ΚΕΔΚΕ ( Κεντρική Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδος) που είναι μέτοχος της εταιρείας, προκειμένου να αλλάξει το καταστατικό λειτουργίας της και να εξυπηρετούνται καλύτερα οι δήμοι», μας αποκάλυψε, ενώ για την ανεπαρκέστατη συμπεριφορά των υπαλλήλων είπε ότι σχεδιάζεται η εκπαίδευση των ανθρώπων που ασχολούνται με την ανακύκλωση.
Από την πλευρά της, η ΕΕΑΑ μας απάντησε ότι «Οι ισχύουσες βασικές αρχές λειτουργίας του Συστήματος Συλλογικής Εναλλακτικής Διαχείρισης «ΣΣΕΔ-ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ» έχουν εγκριθεί από το ΥΠΕΧΩΔΕ και περιλαμβάνουν συγκεκριμένους όρους συνεργασίας μεταξύ του Συστήματος και των ΟΤΑ».
Το θέμα είναι ότι ανάμεσα στον Δήμο, την ΕΕΑΑ και το ΥΠΕΧΩΔΕ υπάρχουν οι πολίτες, που γίνονται «μπαλάκι». Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να απαξιώνεται η ανακύκλωση επειδή οι φορείς που την έχουν αναλάβει διαφωνούν. Περιμένουμε με αγωνία τις εξελίξεις και ελπίζουμε να είναι ταχύτατες.
ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
Είναι μια ομάδα χωρίς καταστατικό λειτουργίας και τακτικές συνελεύσεις. Ασχολούνται με τα κακώς κείμενα της πόλης δηλαδή, με τα αυτοκίνητα που παρκάρουν στις ράμπες, τις μοτοσικλέτες που είναι παρκαρισμένες σε πεζοδρόμια, με τα δέντρα που δεν ποτίζουν «γενικά ό,τι πέφτει στην αντίληψή μας, ό,τι δυσκολεύει την ζωή μας και μπορούμε να το καλυτερεύσουμε». Συντάσσουν υπομνήματα και στέλνουν διαβήματα στους αρμόδιους, καλούν τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους όταν χρειαστούν. Είναι περίπου τριάντα αλλά «ο ένας φέρνει τον άλλον και έχουμε γίνει περισσότεροι. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια έχουμε και αρκετούς νέους. Υπάρχουν άνθρωποι από 22 μέχρι 60 χρόνων», μας λέει η κ. Παπασταύρου.
Hμερομηνία : 08-10-07

Για ποιο πράγμα προσεύχεται ο σκύλος;

Ίσως για τα αδέσποτα όλου του κόσμου.

Συμβαίνει στη Βραζιλία.

Φίλοι από την Βραζιλία μας έγραψαν για την μέθοδο που σκέφτηκαν οι εκεί Αρχές για να «συλλαμβάνουν» τα αδέσποτα. Ο Μπόγιας κυκλοφορεί με ένα spray και με μια σκύλα σε οίστρο. Είναι λογικό τα αρσενικά αδέσποτα να διεγείρονται και να πλησιάζουν αμέσως. Τότε ο μπόγιας τα συλλαμβάνει πάραυτα και τα οδηγεί στο θάνατο. Η μόνη που γλυτώνει είναι η σκύλα και αυτό όσο διαρκεί ο οίστρος. Μετά θανατώνεται. Για αυτούς που θα ισχυριστούν ότι εκεί υπάρχει φτώχεια και φαέλες θα απαντήσουμε ότι αυτό δεν είναι δικαιολογία. Τα περισσότερα ζώα συλλαμβάνονται στις πλούσιες περιοχές του Sao Paulo όπου οι κάτοικοι ενοχλούνται από τη θέα τους. Οι ίδιοι βέβαια έχουν πανάκριβες ράτσες και τα ανεπιθύμητα κουτάβια καταλήγουν στους δρόμους. Η θανάτωση δεν είναι αποτελεσματική λύση. Μόνο η πρόληψη και η υποχρεωτική στείρωση θα φέρει αποτέλεσμα. Ίσως αυτή η σκέψη θεωρηθεί από μερικούς «φασιστική», αλλά μπρος στη βίαιη και επώδυνη θανάτωση τόσων ζώων, είναι ή μοναδική φιλεύσπλαχνη λύση. Εκτός και αν νομίζετε, ότι ο σκύλος κάθεται ατάραχος και πρόσχαρος όταν οι υπάλληλοι προσπαθούν τα του κάνουν τη θανατηφόρα ένεση! Μήπως και προσέρχεται μόνος του; Υπάρχουν και χειρότερα από εμάς. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να προσπαθούμε για τα καλλίτερα. Η στείρωση σώζει ζωές. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Δεν υπάρχει άλλος χώρος για κουτάβια. Πριν βάλετε τη σκύλα σας να γεννήσει, φέρτε στο μυαλό σας την εικόνα του σκύλου που οδηγείται στο θάνατο, την αντίδραση του, την αντίσταση που προβάλει όταν τον τραβάνε από το λάσο, το βουβό κλάμα του για το σύντροφο του που μπροστά του σκότωσαν, την μυρωδιά του θανάτου που οσμίζεται και την αγωνία του. Και ξανασκεφτείτε αν θέλετε να συμμετάσχετε στο έγκλημα της αύξησης των αδέσποτων.

Ο Λούκυ Λουκ ο υπέροχος ή αλλιώς ο Lucky

Ο Λούκυ Λουκ είχε κάποτε ως γλυκούλι κουταβάκι ένα σπίτι και μια οικογένεια. Μια μέρα η οικογένεια του τον βαρέθηκε, «βόλτες, φαγητό, κτηνίατρος κλπ., σιγά τώρα μην ασχολούμαστε με το σκύλο. Όσο παίξαμε, παίξαμε καιρός τώρα να πάει να βρει άλλη οικογένεια», κάπως έτσι σκέφτηκε η οικογένεια του και τον «σούταρε» χωρίς δεύτερη σκέψη στο δρόμο για να απαλλαγεί από την έννοια και φροντίδα του . Έτσι ο δύστυχος κατέληξε και αυτός όπως χιλιάδες άλλες ζώα στο δρόμο αδέσποτος . Έχουμε πολλές φορές πει, ότι τα σκυλιά δεν γεννιούνται αδέσποτα, αλλά δημιουργούνται από τον άνθρωπο. Πήγαινε από εδώ, πήγαινε από εκεί, όλο «ξουτ» και «ουστ» άκουγε. Βλέπετε είχε τη ατυχία να είναι ημίαιμο Staff Terrier και να πάσχει από σοβαρή μορφή ραχιτισμού. Έδειχνε ένα τερατάκι. Κανείς δεν τον ήθελε. Όταν τον είδαμε τον κλείσαμε αμέσως στη καρδιά μας και τον μαζέψαμε, γνωρίζοντας ότι η θεραπεία του θα έπαιρνε χρόνο, υπομονή και χρήμα. Το ίδιο και η ανεύρεση μιας κατάλληλης οικογένειας δεδομένου ότι είναι Staff Terrier. Επειδή ήταν όλο νάζια και σκέρτσα, όλο εξυπνάδες εφεύρισκε και βάδιζε σαν να είχε σπιρούνια τον ονομάσαμε Λούκυ Λουκ. Κάτι στο βάδισμα του μας τον θύμιζε. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν εμβολιασμός, microchip και βέβαια στείρωση, όλα αυτά παράλληλα με την θεραπεία του. Προσαρμόστηκε αμέσως με όλα τα άλλα σκυλιά. Τους ανθρώπους και τα σκυλιά τα λάτρευε και εξακολουθεί να το κάνει. Μην δει όμως στο δρόμο του γάτα. Ε, τότε γίνεται ΧΑΜΟΣ! Αγγελίες πολλές για ένα κατάλληλο σπίτι. Όλοι όμως έλεγαν «Α, δεν είναι άγριος», άλλοι τον ήθελαν για το μπαλκόνι και άλλοι για το κτήμα στην επαρχία για φυλάει το σπίτι! Αυτός ο γλυκός σκυλάκος που λάτρευε τους καναπέδες και τον ύπνο να καταλήξει σε ένα κτήμα μόνος του. Φρίκη στην ιδέα! Όπου μια μέρα κτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής η Εβίτα. «Έχω χάσει το σκύλο μου σε ηλικία 17 ετών και ερωτεύτηκα τον Λούκι Λουκ, το θέλω για το σπίτι, να ζούμε μαζί, να κοιμούμαστε μαζί. Μην τολμήστε να τον δώσετε αλλού. Είναι ο σκύλος της ζωής μου!» Ραντεβού και πρώτη επίσκεψη στην Εβίτα για κατόπτευση. Σιγά μην μας άφηνε η Εβίτα να δώσουμε τον Lucky της όπως τον λέει αλλού! Αμέσως υπέγραψε το συμβόλαιο υιοθεσίας, «το θεωρώ αυτονόητο να υπάρξει συμβόλαιο», μας είπε. Τον πήγε σε κτηνίατρο, σήκωσε όλα τα pet shop της περιοχής από παιχνίδια και άλλα πράγματα για τον Lucky της και τον πήγε και σε εκπαιδευτή για την συμπεριφορά του. Όλες τις αρχικές δυσκολίες με τον παιχνιδιάρη, ξεροκέφαλο Lucky τις αντιμετώπισε με σθένος και αγάπη. Οι κόποι και η πολύμηνη αναμονή προς ανεύρεση οικογένειας ευώδοσαν με τον καλλίτερο τρόπο. Ο Lucky περνάει ζωή χαρισάμενη και ονειρεμένη. Υπομονή και προσπάθεια θέλει από την πλευρά όλων αυτών που ασχολούνται με την προστασία των αδέσποτων.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΤΣΕΤΑ!